I Need Not

 May 3, 2013

I need not a pefect man

                but someone who can admit

                the mistakes he had done.

I need not a handsome man
               but someone who has

                a strong but pure heart.

I need not a rich man

                but someone who knows

                the value of money and spends them wisely.

I need not a talented man
               but someone who nurtures

                what God has given him and uses it for His glory.

I need not a brave man
                but someone who stands for me

                when I get weak and shaky.

I need not a sweet man

               but someone who makes moves

                to prove how much he loves me.

I need not an intelligent man

                but someone who knows

                what he says and knows what to say.

I need not a popular man

                but someone who is

                true to his friends and people.

I need not a trustworthy man

             but someone who stays faithful

             even when I’m not around.

I need not a religious man

                but someone who loves

                and fears God.

I need not a joyful man

                but someone who has the ability

                to make me laugh beyond circumstances.

I need not a titled man

                but someone who goes for

                the things he called his passion.

I need not a responsible man

                but someone who does things

                out of choice and not because it’s a responsibility.

YOU Never Get Tired

                                                                                                      March 7, 2012

You never fail to give me hope

I could cry and start to lose my faith

But you never get tired to revive my soul

So here I am praising You above all.

I could write everything about life

Or about two hearts that beat as one

And they can say how awesome and alright I am

But the thoughts I write and the words they say come empty

For without Your glory, consuming me, everything is vanity.

I know indeed, that the best poem I could ever write

Is the rhyming of Your awestruck love and power in my life.

And the best story I could ever create

Is the story of how You saved my soul in the dark

And how You never get tired o give me hope all the time.

You are always true to Your every word

You hold me tight so I wont fall down.

Jesus, I’m gonna shout Your miracles in every town

You never get tired to make me alright

And so I am standing still for Your grace is on my side.

Complication

                                                                                            October 6, 2011

I’m a girl with a pride higher than  my height.

I have my principles and I live with it.

I don’t go with the flow, instead I make my own flow.

I could be hurt but you wont see the difference.

I’m quiet and loud at the same time.

I’m complicated so I dare not to explain myself.

But I want you to notice when there’s something wrong,

And do something that would make me feel everything’s alright.

And though I’m quite bossy, please do it without my command.

But no matter how complicated I am.

And no matter how hard I could be

I’m vulnerable and soft when it comes to those people I love.

So tell me, how come you didn’t appreciate

When this stone had turned into a blooming flower?

Why of all people, you, who have been really close to my heart, hurt me the most?

O how it is so easy for you to make me produce salty water in my eyes.

Even this poem is ruin ‘cause you made me feel so bad

That I can’t even rhyme.

How come you never know, that when a girl turns her back,

You must come running after her!

Father to Daughter

Nakaupo siya.  Umiiyak.

Nagdalawang isip pa akong lapitan siya,  pero base sa impit na hagulgol niya,  alam ko, kailangan niya ng makakapitan.

photo credit: http://liliclilac.blogspot.com

Umupo ako sa tabi niya.

Tumingin siya sakin.  Humihikbi,  Lumabas ang garalgal na boses sa labi niya.  “Bakit mo nagawang ipagpalit si Mama?!!... Pa, bakit??”

Labing-apat na taon.  Ganun katagal na kaming hiwalay ng mama niya.  Pero sa tinagal-tagal,  ngayon lang niya nagawang itanong ‘yun. Ni minsan nga hindi niya ko kinumpronta sa kinahantungan ng relasyon namin ng mama niya.  Ngayon lang.

Pero sapat na yun para malaman ko ang dahilan ng pagpunta niya sa bahay.  Ang totoo,  yung tanong niya ay naghahanap ng sagot; sagot na hindi dapat sakin magmula;  sagot na papawi sa nararamdaman niyang sakit ngayon.  Sakit na hindi naman ako ang may dulot.

Nakatingin pa rin sakin ang nag-iisang prinsesa ko.  Waring hinihintay niya ang sagot ko.

Ako na ang umiwas ng tingin.  Hindi ko kayang makipagtitigan sakanya.  Hindi ko kayang makita ang mga mata niya na ganun kamugto.  Ayoko makitang ganito kamiserable ang nag-iisang anak ko. Ang pinakamamahal ko sa buong mundo.

Nagngingitngit ang loob ko. Walanghiya yung lalaking yun,  sabi ko ingatan niya ang prinsesa ko!  Sabi ko,  wag niyang gagayahin ang nagawa ko!

Gusto kong biglang lumabas ng bahay at hanapin ang hudas na asawa ng anak ko. May kakahantungan talaga sakin ang lalaking yun!  Ihahatid ko siya sa bungad ng impyerno, makikita niya!!

At bakit nga ba ko nagtiwala sa hudas na yun?  Bakit sakanya ko ipinagkatiwalang ikasal ang nagiisang prinsesa ko?

Patuloy lang sa pag-iyak ang prinsesa sa tabi ko.  Hindi ko siya magawang yakapin.  Bakit ganito?  Parang ako ang salarin.  Wala akong masabi para sa ikagagaan ng nararamdaman niya.

Ano naman kasing ilalabas ko sa bibig ko?  Na ayos lang yan?  Na kakarmahin din yun?  Na babalik din ang ungas na yun sayo? Na Kalimutan mo na siya? Argghh!  Hindi ko alam anak.  Ano bang gusto mong marinig na sabihin ko?

“Tahan na anak..”  Yun nalang ang nasambit ko.

Sumagot siya,  “Hindi ko kaya.  Hindi ko mapigil ang pagiyak ko.”

“Nasan yung hudas na yun?  Mapapatay ko siya!” Nasambit ko ang kanina pang pumapasok sa isip ko.

“Ako nalang ang patayin mo.”

“Alam mo ba ang sinasabi mo?  Magpakatatag ka ngaI” Sa inis ko sa hudas na asawa niya,  yan tuloy ang nasabi ko.

“Ikaw Pa?  Alam mo ba ang sinasabi mo?  Alam mo ba kung gaano kasakit iwanan ng asawa, yung nagmakaawa ka na pero hindi parin ikaw ang pinili niya?  Mas nanaisin ko pang mamatay nalang kesa magpatuloy sa ganitong sakit! Ganun kasakit!!  Akala mo ba nag-iinarte lang ako? Oo, siguro nga kahit anong paliwanag ko,  hindi mo ko maiintindihan. Alam mo kung sinong makakaintindi sakin? Si Mama!”

Nagkamali siya. Nung iniwan ko sila ng Mama niya nasaktan din ako.  Ilang beses ko sinubukan bumalik,  pero iba na ang lahat. Ibang tao na ang Mama niya.  Hindi na niya magagawang mahalin ako tulad ng dati. Bumalik man ako,  alam kong iba na ang sitawasyon.  Hindi na mababalik ang dati.

Akala ko anak naintindihan mo.  Minsan lang ako nagkamali.  Nagkasala ako,  nadala ako sa tawag ng laman at nagkamali ng desisyon.  Inamin ko naman yun sa Mama mo.  Pero minsan kahit gusto mo nang itama ang lahat,  hindi na pwede.   Kaya nga habang lumalaki ka,  kahit magkahiwalay kami ng Mama mo,  ginawa ko ang lahat para hindi magkulang sayo bilang ama.  Kahit dun manlang makabawi ako.  --- Yan sana ang gusto kong sabihin sakanya.  Pero tumayo na siya palayo sakin,  paano pa ako magkakalakas ng loob?

Lalo na nung sinabi pa ‘to ng prinsesa ko bago tuluyang umalis, “Alam mo, karma mo to e.  Iniwan mo kasi si Mama kaya nangyari sakin ‘to ngayon!  Look what you’ve done!  Dinamay mo pa ko!!  Ang sakit-sakit!!  I don’t deserve this.  It should be you..  This should be you…”

Kung sakin lang pinalo ko na dapat siya sa pwet na parang bata, o kaya sinungalngal ko na yung bibig niya dahil sa pagsagot ng ganun.  Pero hindi galit yung naramdaman ko nung narinig ko yun.

Ang sakit.  Masakit.  Hindi dahil sinabi niya sakin yung mga yun,  kundi dahil she’s hurting so bad. And it hits me a million times inside.

Nung nakaalis na siya ng tuluyan, dun bumuhos ang luha ko.  Hindi ako umiyak nung naghiwalay kami ng Mama niya, pero ngayong naghiwalay sila ng asawa niya,  umiiyak ako.  Gusto kong maalis yung sakit na nararamdaman niya.  Sa twing naaalala ko yung mukha niya habang umiiyak,  nasasaktan din ako.  Eto yun e,  yung sinasabi niyang mas nanaisin mo pang mamatay nalang kesa magpatuloy sa ganitong sakit!

I can’t believe I’ve done something so cruel to someone..  to her mom.  Kung alam kong ganito kasakit ang pagdadaanan niya,  hindi ako magpapadala sa tukso. Hindi ko siya iiwan.

Pero huli na ang lahat.  Nagawa ko na,  nakasakit na ko. Diyos ko, alam ko napatawad mo na ko.  But if I could just do something to make things better, show me how.