Our Story

Romeo and Juliet we became

Untold story –  ours have turned

Against all odds is a funny tale

But tell me, why are we the same?

It would be easier if you told the truth

And now I think, you become so untrue

You caused me to become so doubtful of you

And then the reality was I have been fooled

I cried not because of you

But because you touched the world I live for

How can I be like I was before

If they already turned sour, bitter and cold

How can you be like this to me?

How can you tell how much your love is?

If you can caused doubt on the beat of my heart

Then your doing maybe something not right.

How can I fall

If I don’t have the reality of it all;

If your love for me is safe and comfy

Are you sure you’re ready to catch me?

If you hold the plot of the story

Please make it something so pure and truly

And cast the doubt inside me

Because the truth is, I want to keep our story..

You know what...

Haven’t you heard about what they say?

A woman’s instinct never fails
(specially when she asked God for discernment)

And so when I told you what I think I know

That means I know exactly what you’re up to

What do you think you’re doing?

Making me fall and leave me hanging?!

Why are you trying to measure my limit?

You know I won’t let you hurt my being..

But since you insist on the game you made

Allow me to enjoy what you have dared

You might think I’m a fool for playing this too

But guess what who’s fooling who..

I just want you to know and please take note

That I hate you for not being so real,

For telling lies you expect me to just believe

It tears me up every time you lie so perfectly

You know what the funny thing is..

I actually waited for your honesty

Tell me, how can you be so bad

To a girl who does you no harm?

I’m scared

I’m scared.
Not because I don’t know what’s ahead..
but because I know exactly how this can end

I’m scared.
Not because I don’t know how it feels..
But because I know how deep the pain can be

I’m scared.
Not because I don’t know what to do..
But because I know what my heart can prove

I’m scared.
Not because this is something new..
But because I’ve witnessed how this can fail

I’m scared.
Not because of the things you say..
But because I might believe them so well

I’m scared.
Not because it is not real..
But because I can trust what does not exist

I’m scared.
Not because of the mistakes..
But because it’s foolishness to face them again

I’m scared.
Not because I’m falling..
But because I know it hurts when I hit the pavement

I’m scared.
Not because this is a lie..
But because I fairly knew the truth and reality

I’m scared.
Not because it’s something to fear..
But because happiness and everything nice, it does bring

I’m scared.
Not because this can be temporary..
But because change is constant and feelings disappear

I’m scared.
Not just because it can break me again..
But because I’ve seen so many lives been torn and broken

I’m scared.
Not because forever is unreal..
But because it took them forever to put the pieces back together..

I’m scared.
Just understand that I’m scared..

Maybe..

Maybe it hurts because you love the craft, 

otherwise you would not feel a single pain.

Maybe you get angry because you treat it your own, 

otherwise you would not give a care.

Maybe you are so crashed because you are giving your best shot,
otherwise it would not even matter.




Maybe that’s the deal between love and pain, 

that when something is worth it, you bleed and fight for it.

Maybe that’s the thing about passion, 

keeping on and holding on though you know it’s okay to let go.

Maybe that's the reality of life, 

that passion will never be enough, until you get rid of your self-doubt.

Whys..

Why do I keep on leaving?

                leaving behind those people I love
                not minding the pain deep inside..

Why do I keep on moving away?
               though I know it's worth a stay
               still I move slowly away..

Why can’t I stay a little bit longer?
               longer 'til the love subsides
               and leave only when happiness dies..

Why can't I be contented?
               where I'm happy and loved
               when everything feels alright..

Why do I hate people who boxed people?
                not giving them the freedom to choose on their own..
                and oh, how I despise to obey them so..

Why do I hate to fake how I really feel?

                yet trying real hard to be nice and sweet

                in the end, I politely get mad and disagree..

Why can’t I follow the river’s flow?
                where everything's easy as you go
                you wont be so different and alone..

Why do I have so many whys?
                and act as if everything's fine
                oh I remember, my choice collides with God's..

Para sa Aking Ama..

Para sa taong nagturo sakin magbasa nung panahong pinagtatawanan pa ko sa klase tapos nagulat sila nang biglang marunong na ko magbasa;
para sa taong kumarga sakin nung nahulog ako sa hagdan kahit di naman masakit;
para sa taong unang nakaalam na gustung-gusto ko pagdumadaan ang bus na sinasakyan namin sa fly-over;
para sa taong nag-explain kung ba't dapat ko makita ang red na langit nung gabing yun, na ilang dekada pa ang dadaan bago masilayan ulit;
para sa taong pag naghatid sakin sa school madalas late ako, pero sagot niya ko sa teacher tongue emoticon ;
para sa taong namilit samin matulog sa tanghali, kaya siguro matangkad kami;
para sa taong nagsusuyod sa buhok namin nung may kuto pa kami tongue emoticon ;
para sa taong ipinasyal kami sa iba't ibang lugar;
para sa taong seryoso kapag nagluluto at kapag naglilinis ng baril;
para sa taong nakakatawa paglasing;
para sa taong hanggang ngayon hindi kami iniwan kahit hindi na namin siya kasama gabi-gabi...
para sa lalaking mahal na mahal ng kanyang mga anak, at ng kanilang ina..

Maligayang araw ng mga tatay!

Yung Babaeng Naka-Wedding Gown

Bumilis ang tibok ng puso ni Kevin nang makita niyang nakasuot ng wedding gown ang babaeng pinakamamahal niya.

Medyo tumatagaktak na ang pawis sa mukha niya dahil kanina pa niya hinihintay lumabas ng bahay si Jhel – ang babaeng nakasuot ng wedding gown. Sabay silang pupunta sa simbahan. Medyo naiinip na nga siya kay Jhel, pero araw niya 'to, at isa pa, sanay na siya sa kabagalan ng babaeng pinakamamahal niya. Kaya na niya yung tiisin kahit habang buhay.

Sulit naman ang paghihintay niya nang makita niya ang pinakamagandang babaeng naka-wedding gown. Walang sinabi si Marian o Heart o kahit si Toni G.. Para kay Kevin, si Jhel ang pinakamagandang babaeng nagsuot ng damit pangkasal. Sabihin na nating bias siya, wala naman tayong magagawa, inlove yung tao e.

At waring napako na nga ang mga mata ni Kevin kay Jhel, at kahit normal pa rin ang takbo ng mundo, sa paningin niya ay slow-motion ang paligid. Slow motion ang paglapit ni Jhel sakanya. Ganitong-ganito ang mga eksenang naisip niya sa araw ng kasal nila ni Jhel. Eto ang pinangarap niya, eto ang eksenang madalas niyang mapanaginipan. Pero ngayon alam na ni Kevin na iba ang pakiramdam sa totoong buhay – waring natutunaw ang puso niya sa harap ng pinakamamahal niya.

"Huuuy! Tara na!" binasag ng tinig ni Jhel ang mabagal na takbo ng mundo ni Kevin. At bumalik sa normal ang galaw ng paligid sa mga mata niya.

"Ang tagal mo. Kailangan ko tuloy mag-retouch," pagpapatawa ni Kevin para mapagtakpan ang umaapaw na paghanga niya sa babaeng naka-wedding gown.

Pinagbuksan ni Kevin ng pinto ng sasakyan sa passenger seat si Jhel, "O pumasok ka na pinakamagandang bride," mas tunog pang-aasar kesa pangpupuri na sabi ni Kevin.

"Sus, sinasabi mo lang yan ngayon," nakangiting sabi ni Jhel sabay irap, "bakit dito ako? Dun ako sa backseat," sabay nguso sa backseat ng sasakyang puti at may ribbon sa harap.

"Wow, magmumuka pa kong driver mo??!" kunwari'y asar na sabi ni Kevin. Ang totoo gusto lang talaga niyang katabi ang pinakamamahal niyang babae hanggang maihatid niya ito sa dambana.

"Tara na nga, pagnakipagtalo pa ko sayo malelate pa tayo," at pumasok na siya sa nakabukas na pinto.

Pagkasara ng pinto ng sasakyan ng puting kotse, nagmadali si Kevin na makapasok sa driver's seat at sinimulang paandarin ang sasakyan.

Sa mga oras na ito, kailangan niya ang beast mode. Pero hindi. Ninamnam ni Kevin ang mga natitirang oras na magkasama sila ni Jhel sa puting sasakyan bago sila makarating ng dambana. Kahit naman ma-late sila, matutuloy ang kasal pwera nalang kung magbabago ang isip ni Jhel.

"Naalala mo yung nalaglag ka sa puno ng kayamito? Tapos sakto ka sa tae ng kalabaw?" natatawang tanong ni Kevin.

Binatukan ni Jhel si Kevin. "Sige, ngayon mo pa yan ipaalala," may kasamang panlalaki ng mata na waring banta ni Jhel.

Tumawa naman ng malakas si Kevin.

Natawa na rin si Jhel dahil naalala niya nga ang eksena na yun. "Ok lang, elementary lang naman ako nun e," pagtatanggol ni Jhel sa sarili.

"O di sige, yung nadulas ka sa harap ng quadrangle habang nagpa-flag ceremony tayo? Inagawan mo pa ng eksena yung principal na nenermon satin," kasunod ang malakas na tawa ni Kevin na waring hindi matatapos.

Natawa din si Jhel sa naalala niyang kahihiyan, "Oh my.. haha. That was so embarrassing, gusto ko na ngang lumipat ng school nun kinabukasan e. Hahaha. Highschool life. Hiyang-hiya talaga ko. Kitang-kita ko pa ang reaksyon ng crush ko, nakakahiya!" tawa ng tawa si Jhel habang nagkwekwento.

"Hahaha. At ako naman ang pinakamasayang tao nung nangyari yun sayo, hahaha", tawa pa rin ng tawa si Kevin.

"Alam ko!" sabay irap kay Kevin.

Tuloy lang pagtatawanan ng dalawa habang binabalikan nila ang mga napagdaanan nila sa buhay. Mga katangahan; mga kalokohan; mga tampuhan; at kung paano tumibay ang samahan nila. Natutuwa at natatawa ang dalawa sa mga eksenang pinagdaanan nila sa buhay ng bawat isa.

Sa isip ni Kevin si Jhel nga ang babaeng swak sa puso niya, wala na siyang ibang hahanapin pa. Hindi siya nagkamali.

Sa sarap ng asaran at kwentuhan ng dalawa hindi nila namalayan na malapit na pala sila sa simbahan at muntikan pa silang lumampas. Buti nalang at hindi absent minded si Jhel at napigilan niya ang paglampas nila sa simbahan.

Habang papalapit ang sasakyang puti sa tapat ng pinto ng malaking simbahan, napansin nila ang mga abay na pumupwesto na para sa seremonyang sila nalang ang kulang.

"Kinakabahan ako," biglang seryosong sabi ni Jhel sa katabi.

"Ngayon ka pa kinabahan, ilang hakbang nalang o. Ano nagbago na isip mo?" tatawa-tawang tanong ni Kevin.

"This is it." hindi pinansin ni Jhel ang tanong ni Kevin, at huminga siya ng malalim. "Oyyy, pagbuksan mo na ko ng pinto."

Tiningnan niya muna ng matagal si Jhel.

"Ano?? Tara!!" kumunot na ang noo ni Jhel.

Bumaka ang bibig ni Kevin at waring may gusto siyang sabihin. Tumingin siya sa mga mata ng pinakamagandang babaeng naka-wedding gown. Gusto niyang ilabas ang saloobin. Saloobin na matagal na panahon na niyang itinatago sa kaibaturan ng kanyang puso.

"Ano ba? Kumalat na yung make-up ko?", sabay tingin ng mukha niya sa rear view mirror. "Naku, nakakahiya kay Miguel pagnagkataong hindi ako maganda sa kasal namin."

Huminga ng malalim si Kevin, may kurot sa kanyang dibdib.

"Okay pa ba itsura ko?" muling tanong ni Jhel na waring nag-wo-worry.

Bahagyang binatukan ni Kevin si Jhel sabay sabing, "Diba sabi ko sayo ikaw ang pinakamagandang bride."

Ngumiti si Jhel, "Muka mo, alam kong nang-uuto ka. Tara na! Ihatid mo na ko kay Miguel" kasunod ang mas matamis na ngiti.

Tumagos sa puso ni Kevin ang matamis na ngiti na yun. Dahil alam niyang hindi yun para sakanya. Hindi nga pala siya ang dahilan kung bakit nakawedding gown ngayon ang babaeng pinakamamahal niya. Hindi siya. Kung kanina'y may kurot lang sa puso niya, ngayon waring hindi siya makahinga sa sakit ng dibdib niya. Naisip niya kung anong klaseng katangahan itong pinasok niya at siya pa ang maghahatid sa babaeng pinakamamahal niya sa dambana para ibigay sa ibang lalaki.

Pero wala naman siyang choice. Siya lang ang maaaring maghatid kay Jhel sa dambana ngayong wala na ang tatay niya. Tutal siya rin naman ang nagsilbing kasangga ni Jhel sa bawat yugto ng buhay nito. Yun nga lang ibang ending sana ang inaasahan niya para sa kanilang dalawa. Pero hindi pala iyun ang ending nila. Eto pala.

Eto siya, si Kevin, lumabas na ng pinto ng puting kotse upang pagbuksan ang babaeng naka-wedding gown. Nang mabuksan na ang pinto ng passenger seat, kinuha niya ang kamay ni Jhel at inilagay sa braso niya. Handa na siya para ihatid si Jhel sa dambana.

Nagsimula na ang paglalakad nila sa gitna ng simbahan. Nakita ni Kevin ang mukha ni Miguel. Nakangiti ito at waring kinakabahan. Nakapako ang tingin sa pinakamagandang bride na katabi niya.

Tiningnan ni Kevin si Jhel. At kahit natatabingan ng belo ang mukha nito, tagos na tagos ang mga tingin at ngiting alay nito sa lalaking pinakamamahal niya. Sa lalaking napili ng puso niyang pag-alayan ng forever niyang pag-ibig. At durog nanaman ang puso ni Kevin. Hindi niya napigilang ilabas ang sakit sa pamamagitan ng mga luhang unti-unti ng pumapatak.

Napansin ni Jhel ang mga luha sa mata ng matagal na niyang kasangga; sa kaibigang kadugo na niya kung ituring. "O? Ano yan? Umiiyak ka? Hahaha." Pang-aasaar niya.

Lalong bumuhos ang luha niya nang papalapit na sila kay Miguel upang ibigay ang kamay ng pinakamamahal niyang babae. "Ikakasal ka na e. Masaya ako para sayo."

Handa na si Miguel abutin ang kamay ni Jhel, ngunit niyakap muna ni Jhel ng sobrang higpit si Kevin – isa sa pinaka-importanteng tao sa buhay niya. "Thank you so much Kebs. So much.."

Ayaw na sana ni Kevin matapos ang yakap na yun, pero wala siyang nagawa nung kumalas si Jhel at pagkatapos ay binigyan siya ng matamis na ngiti.

Handa na muling abutin ni Miguel ang kamay ni Jhel, pero pinigilan ni Kevin si Miguel at niyakap, pagkatapos ay binulungan, "huwag mo siyang sasaktan, kundi papatayin kita." seryoso niyang banta sa lalaking mahal ng mahal niya.

Tumawa lang si Miguel at tinapik sa balikat si Kevin – ang matagal na niyang pinagseselosan ngunit sadyang kapamilya lang pala ang turing ni Jhel dito. At wala siyang dapat ikabahala.

Kinuha ni Kevin ang kamay ni Jhel at iniabot kay Miguel.

Nakangti ang dalawang ikakasal sa pagtatagpo ng kanilang mga kamay.

Habang naglakad naman palayo na may luha sa mga mata si Kevin at tinatanong ang sarili kung bakit hindi siya ang kasama ni Jhel sa harap ng dambana.

Sumisilip na Katotohanan

Sabi nila may tatlong bagay na hindi maitatago nang matagal:
                                ang araw, ang buwan at ang katotohanan
Sabihin mo sakin kung narinig mo na nga ba ng tungkol dun,
                                kasi'y sumisilip na ang katotohanan mo


Kahit paltan mo ng ngiwi ang ngiti sa iyong mga labi;
                                hindi mo napaltan ang tamis na ito’y para sa’kin

Ipagsigawan mo mang ito’y isang malaking palabas lamang;
                                Giliw, iba ang ibinulong ng 'yong puso sa’kin

Itago mo mang pilit ang saya ‘twing ako’y iyong kapiling;
                                ang mga mata mo’y di kayang magsinungaling

At nakuha mo ba ang gusto kong ipabatid sa’yo giliw:
                                sa likod ng pagpapanggap mo,
                                alam kong ako’y espesyal sa’yo.

How?

How dare you to act so sweet
Making me feel I’m special and dear
Making me believe your love is real
And my heart you’re trying to steal

You really got the nerve to say
How beautiful I am today
And it secretly puts a smile on my face
I wonder if you told her the same

Tell me how do you do it so easy?
Make these things look so right
When in reality somebody’s gonna cry
How cruel you are to break someone’s heart

You might not stop and keep playing your game
But I will be the one to stay away
In that way she would be okay
Though I must admit, I like you anyway.

Nang Dahil Sa Pag-indak..

Sa isang lugar sa Cavite kung saan hindi uso ang pagsasayaw, mayroong waring baliw na lalaking nagsasayaw ng Pandanggo. Madalas siya pagtawanan at kutyain ng mga tao at maging ng mga hayop. At sino nga ba naman ang hindi matatawa sa isang taong kakaiba?

photo by: imgkid.com

At siguro'y nasanay na siya sa sitwasyong pinili niya. Sanay na siya sa mga taong tumatawa at kumukutya sa kung sino siya – isang lalaking sumasayaw ng Pandanggo sa lugar na nilimot na ang anumang klase ng pag-indak. Gayunpaman, tuloy lang siya sa pagsayaw sa saliw ng tugtuging sa isip niya lamang naririnig.

Ngunit isang araw isang babaeng matandang umiiyak ang lumapit sakanya. Sa unang pagkakataon, napatigil siya sa kalagitnaan ng kanyang pag-indak; sa unang pagkakataon, isang taong umiiyak ang lumapit sakanya. Iba ito sa pakiramdam niya. Ngunit hindi niya ito gusto. Lalong lumakas ang iyak ng matandang babae, dahilan upang lapitan niya rin ito.

Wala pang lumalabas na tinig sakanya ay waring alam na ng matandang babae ang nais niyang malaman. Kaya naman inabot sakanaya ng matandang babae ang isang diary. Kinuha niya ito at binuklat.

Laking gulat niya sa mga letrang nababasa niya sa diary na ito. At lalong hindi niya kinaya ng makita niya ang patak ng dugo sa diary page na may kasamang mga katagang ‘broken guitar floating in the river’. Iyun ang paboritong kanta ng babaeng akala niya ay hindi na niya makikita kailanman. Dito na siya nagsimulang lumuha at niyakap ang matandang babaeng patuloy pa rin sa pag-iyak. 

At nakisali naman ang langit sa pagluha ng dalawa at pumatak ang ambon hanggang sa naging ulan.

Natawa ang dalawa. Natawa dahil biglang umulan o marahil sa pangyayaring hatid na rin ng tadhana. Ang lalakiing sumasayaw ng pandanggo ay sumasayaw na sa saliw ng patak ng ulan dahil sa wakas ang katabi niyang matandang tumatawa sa ulan ay ang Nanay niyang matagal na niyang hinahanap -- Yung babaeng nakatingin sa salamin ng bintana habang patuloy sa paglayo ang bus na lulan nito; yung huling pagkakataon na nagkita sila. Sa wakas aalis na siya sa lugar na ito at maninirahan kung saan tanggap ng lipunan ang mga taong masayang umiindak sa saliw ng mga tugtugin. Sa wakas.



(Ito po ay isang produkto ng ehersisyong aking pinatulan mula sa libro ng magiting na manunulat, Boss Ricky Lee, ang Trip to Quiapo. Para sa kabouang diskripsyon maaari niyo po akong sundan sa wattpad: Nang Dahil Sa Pag-indak )

The Real Deal

Photo by: Ronald B. Santiago

When you feel you’re a failure
and when you know you’re not okay
How do you deal with the pain
when even tears fail to express?

When your heart starts to quit
but your faith still holds you dear
Tell me how do you deal with it

when you know you’re starting to give in?

When you think you've done enough
and when you had given your best shot
How do you deal with your heart
when everything still falls apart?

When you become so weak
and you just don’t know how to deal
Someone knows exactly what you feel
so come and pour out everything unto Him

And though I know you know the Name
allow me to mention in this phrase
‘In my weakness, JESUS is my strength’
And this is the real deal we need to face.

Take Note

Naririnig ko nanaman siyang nagtatanong. At take note, maya-maya lang meron na siyang pagbibintangan. O di kaya naman meron nanaman siyang inosenteng mapapagalitan. Ewan ko ba diyan sa amo ko, hindi pa naman matanda pero kung atakihin ng pagka-ulyanin daig pa yung lola niya. At take note ha, hindi lang yan ulyanin, tatanga-tanga din yan kung minsan. Pero take note, matalino naman siya, nakakalimutan niya lang siguro gamitin kung minsan. I-take note niyo yan.

Siguro na-iirita na kayo sa kaka-ulit-ulit ko ng salitang “take note”, o kung hindi man, panigurado ako maya-maya lang maiirita na kayo. Hihilingin kung pagpasensyahan at maintindihan niyo sana ako. Iyun kasi ang trabaho ko, ang mag-take note. Pero dahil nauunawaan kung madaling mairita ang mga katulad niyong nilalang sa mga bagay na paulit-ulit, babawasan ko ang pag-gamit ng “take note”. Take note ha, babawasan ko ang ‘take note’.

Pero teka, hindi tungkol sa akin ang note na ito. Tungkol ito sa amo ko, na ayun nga, nagsisimula ng pagbintangan yung kapatid niya. Kesyo siya daw ang huling gumamit sa akin. Take note o, tingnan niyo, maya-maya lang iinit na ang ulo niyan. Pero ang totoo, nandito ako. Naka-ipit sa isang papel na nasipa sa ilalim ng aparador niya. Take note, siya rin mismo ang nakasipa sa akin. Mabuti nalang hindi ako kagaya niyo na kailangan huminga para mabuhay, kundi kanina pa ako patay.

Kaloy. Yan ang pangalan ng amo ko. At ako, ako ang dakila niyang partner sa buhay. Ako ang mumurahing ballpen na nabili niya sa National Bookstore. Pero mumurahin man ako, maganda naman ang serbisyo ko. Hindi ako nagtatae, at take note, kahit ilang beses na ako nailaglag ni amo, hindi parin pumapalya ang tinta ko. Kahit itapat niyo pa ko dyan sa mamahaling Pilot o Parker, alam kong may ibubuga ako. Take note! Iba ata ako, am the best ballpen you can ever have. Yun nga lang kahit anong ganda ng serbisyo ko kung ulyanin naman ang amo ko, malamang hindi pa ubos ang tinta ko e tapos agad ang purpose ko sa buhay niya. Balita ko kasi, ilang mga katulad ko na ang naisadlak sa di malamang lugar ni amo Kaloy. At natatakot akong matulad sa kanila.

Gusto kong mapaglingkuran ng lubos si amo. Ayokong mawala sa buhay niya ng hindi nauubos ang aking tinta. Isa pa, gusto ko yung mga salitang inilalabas niya sa pamamagitan ko. Yung mga kwento niya, yung mga tula niya, yung mga saluobin niya. Gusto ko pang makita ang mga letrang ilalabas niya. Kaya lang ilang bes na niya ko muntik maiwala e, at nangangamba ako.

Gustong-gusto ko pa naman si amo. Mahilig kasi siya magsulat. At isa pa, kahit maiksing mga pangungusap lang ang isusulat niya, tagos naman. Kung gaano siya kadiin magsulat, na halos bakat ang mga letra sa limang pahina, ganun din bumabaon ang mga sulat niya sa mga nakakabasa dito.

Madalas magsulat si amo ng mga kwentong bunga ng kathang isip, pero nung minsan, nagsulat din siya ng base sa totoo niyang buhay. Hindi ko ‘yun makakalimutan kasi sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa akin, mabuti nalang at hindi niya ako nabali. Tingin ko naman nung mga panahon na ‘yun, hindi siya galit. Pero malungkot siya at nasaktan siya. Wala man akong nakikitang dugo o luha sa kanya, base sa mga letrang inilalabas niya nung panahon na ‘yon, alam kong duguan at luhaan siya.

Yun kasi yung panahon na nakipaghiwalay sakanya yung girlfriend niya. At nung mga panahon na yun, mas madalas kaming magkasama ni amo. Take note, gamit na gamit niya talaga ang mga tinta ko.

E kasi naman etong si amo, dapat matagal na niyang hiniwalayan yang lapastangan niyang girlfriend. Kahit kailan hindi naman siya sineryoso nung impaktang yun. Wala ngang pakealam yung babaeng yun sa mga isinusulat niya e. Dun palang dapat naramdaman na ng amo ko na hindi seryoso sakanya yung babaeng yun.

Ewan ko ba dyan kay amo Kaloy. Tulad nga ng sabi ko, matalino naman siya, minsan nga lang nakakalimutan niyang gamitin. Ayan tuloy nasakatan pa siya, at take note ha, hanggang ngayon hindi pa niya nakakalimutan yung ex niya na yun.

E kung ibinabaling nalang kasi niya ang tingin niya sa bestfriend niyang si Margie, edi sana, happy na siya. Kaya lang tatanga-tanga. Naku, kung kaya ko lang batukan si amo, nabobo na siguro talaga yan! Mabuti nalang hindi ko kaya. Sayang naman yung natitira niyang katalinuhan. Pero sana no, gamitin niya.

Hindi ba niya napapansin yung totoong damdamin sakanya ni Margie? Ako nga na walang puso na tumitibok damang-dama yung pag-ibig ni Margie sakanya, siya pa kaya? O sadyang manhid lang si amo?

Kung sabagay, hindi ko rin naman malalaman yung totoong damdamin ni Margie sakanya kung hindi ako napunta sa pangangalaga nito ng isang linggo.

Nung isang bes kasi, naiwan ako ni amo Kaloy sa bahay ng bestfriend niyang si Margie.

Dun ko nga nalaman yung totoong damdamin ni Margie para kay amo. Sa ilang pahina ng notebook, isinulat niya ang damdamin niya para kay amo Kaloy. Hindi ko alam kung pang-ilang beses na ba niyang naisulat ang pagmamahal na iyon, pero napansin ko, halos mapupuno na ang notebook na ‘yun. At hindi ko alam kung lahat ng mga naisulat duon ay patungkol kay amo, pero sa buong isang lingo kong pananatili kay Margie, puro patungkol kay amo ang isinulat niya gamit ang mga tinta ko.

Kung alam kaya ni amo Kaloy ang damdamin ng bestfriend niya sa kanya, mababago ang sitwasyon niya?

Kung mababasa kaya niya yung mga sulat ni Margie, magiging masaya na sila pareho?

Ewan ko ba sa mga katulad niyong nilalang, ganyan ba talaga kayo? May bibig naman kayo pero bakit kailangan niyo pang gamitin ang mga katulad namin para ipahayag ang damdamin niyo? Nagsasalita kayo gamit ang mga tinta at naipapahayag niyo bang talaga kung hindi naman ito nababasa ng nilalang na tinutukoy ng mga bawat letrang sinusulat ninyo?

At ako? Makikita pa ba ako ng amo kong naghihimutok na sa inis dahil hindi niya alam kung nasaan ako? Pero andito lang ako! Naka-ipit sa papel sa ilalim ng lintik na aparador na ‘to na siya mismo ang nakasipa. At ayoko dito!

Pakisabi naman kay amo Kaloy na wag siyang titigil sa paghanap sakin, at wag kamo siya bibili ng bagong ballpen sa National Bookstore o kahit sa bangketa dahil andito lang ako. Hindi pa ubos ang tinta ko. Hindi pa tapos ang serbisyo ko. Gusto ko pa siyang makasama. Gusto ko pang masaksihan ang mga letrang ilalabas niya.

Pero kung hindi niya ko makita, siguro hindi na ko magtataka. At siguro maiintindihan ko siya. Take note ha, kung yung damdamin nga ni Margie hindi niya makita, ako pa kaya?